Nowennę Pompejańską odmawiam już po raz jedenasty. Dojeżdżam codziennie samochodem do pracy ponad 40 km.  Zamiast słuchać radia postanowiłem ten czas poświęcić na modlitwę różańcową.  Nie sposób w tym krótkim liście opisać wszystkich łask, które otrzymałem za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny...

Dwa tygodnie temu wjechałem na skrzyżowanie z sygnalizacją świetlną. Zatrzymałem się czekając na zmianę świateł.  Modliłem się rozważając akurat w tamtym momencie mękę Pańską.  Zanurzony w modlitwie nie zauważyłem zmiany świateł.

Złożyliśmy z mężem wniosek do Burmistrza o przyznanie nam mieszkania komunalnego.

Niestety przy naszych dochodach nie mieliśmy najmniejszych szans na uzyskanie kredytu w banku na zakup własnego M.  Mieszkaliśmy u moich rodziców z dwójką dzieci.  W bardzo małym mieszkanku cisnęliśmy się jak sardynki.  Załamałam się, kiedy powiedziano nam w Komunalce, że za przydziałem mieszkania trzeba czekać w kolejce kilka lat.

Nowennę zaczęłam odmawiać gdy zachorował mój przyjaciel, dobry, szlachetny człowiek.
Mimo swojego wewnętrznego piękna, był osobą niewierzącą, negującą istnienie świata duchowego.

Żadne moje argumenty nie mogły go przekonać, choćby do zastanowienia się nad tym, że może jednak coś jest po śmierci.
Stanowczo twierdził, że ludzkie życie kończy się na cmentarzu.

Od wielu lat praktykuję modlitwę Różańcową za dusze w czyśćcu cierpiące i jestem przekonany o jej niezwykłej skuteczności. Owoce i łaski z niej płynące są ogromne. Dzięki ich wstawiennictwu, możemy naprawdę wiele wyprosić u Pana Boga.
Jesienią 2012 roku jadąc z Poznania do Wrocławia zabrałem autostopowicza, księdza. Podszedł do mnie przy jednym z przydrożnych hoteli i zapytał, czy go nie podwiozę do oddalonej o 20 kilometrów parafii. Twierdził, że zepsuł mu się samochód i nie ma czym wrócić na plebanię.